من اینجام

هستم!

فقط این تویی که نمی بی نی چون دیدنت محدود به ماده است و من ماده ای ندارم.

-------------------------------------

سلام فاطمه

فاطمه ی من

می گویی ننویس تویی که تشنه ی نوشتن من بودی. می آیی و می روی بی صدا می گویی کسی نمی آید و نمی رود بی صدا!

خواستی نازت را بکشم نازک خاطرم؟

یادت هست که نگاه هایمان چه ردی انداخته بود روی دیوارهای کلاس مقدس؟ از در و دیوار گل می بارید در کلاس. من هم هم ی گل ها را چیدم و با خود بردم. بردم که فراموش نکنم "آنچه میان ما بود."

تو می گوی فراموشت کرده ام. نه فاطمه، نه! تو زاده ی قلب منی و فراموش نا شده. بی مهر نشده ام، به عشق قسم که باور کن. دور از تو ایستاده ام تنها به خاطر اینکه تو راه را اشتباه می روی و هیچ توجه نمی کنی که هی می گوییم: "فاطمه، فاطمه ی من. نرو! آن راه به ناکجا آبادیست، بی آبادی." تو می روی بی نگاهی به من بی اندوهی بی فکری...

فاطمه ی من، خداوند هر شبانه روز عشق را به وسعت دلمان بر ما نازل می کند. یادت باشد عشقت رو عروج دهی.

---------------------------------------

امشب از پشت سالهای دور کسی آمد به میهمانی حرف هایم که روزی از من متنفر بود.

--------------------------------------

پنج شنبه می خوام یه کارگاه کوچک هنرهای دستی توی مدرسه ی فرزانگان بذارم.

باید به مدرسه بگم: اگر تو را رها کنم.... مرا رها نمی کنی!

-----------------------------------

من اینجام

همین جا

چه اهمیت دارد اگر گاهی بروید قارچ های غربت.

-------------------------------

راستی امشب چه دلم تنگ شده بود برای کلاس مقدسم در عترت، با مریم خائف شاگرد قدیمی ام درمورد اون روزها حرف زدیم.